Απόγευμα 29 Μαΐου και η ομάδα taf βρίσκεται ήδη στην Μπογκοτά. Το κλίμα ζεστό, υγρό, βαρύ, όντως τροπικό. Η υψομετρική διαφορά γρήγορα μας επηρεάζει και οι πρώτες ζαλάδες είναι πλέον γεγονός. Μετά από ένα μεγάλο και κουραστικό ταξίδι το μόνο που σκεφτόμαστε είναι ένα καλό δείπνο και κάποιες στιγμές χαλάρωσης.
Τις επόμενες δύο μέρες αφιερώσαμε το χρόνο μας στο να γνωρίσουμε ένα νέο πολιτισμό, ξεκινώντας με μία βόλτα στην Plaza de Bolivar, στο ιστορικό κέντρο της Bogota. Στη βόρεια πλευρά της πλατείας θαυμάσαμε το Μέγαρο της Δικαιοσύνης, στη νότια το Κοινοβούλιο, στη δυτική το Δημαρχείο και στην ανατολική τον Καθεδρικό Ναό της Bogota. Τα σπίτια τους παλιά, μα καλοδιατηρημένα και σε υπέροχα χρώματα, που φάνταζαν σαν λουλούδια μπροστά στο βαθύ και άγριο πράσινο της ζούγκλας. Οι άνθρωποι, παρά την φτώχεια τους, έμοιαζαν φιλικοί και φιλόξενοι. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η επίσκεψη μας στο όρος Monserrate. Φτάνοντας με teleferic σε ένα από τα πιο ψηλά σημεία της Bogota, έπρεπε να διασχίσουμε το μονοπάτι με τις αναπαραστάσεις από τα Πάθη του Χριστού για να φτάσουμε στο μοναστήρι, το οποίο χτίστηκε το 1657 για να προσέχει την πόλη από ψηλά. Το μέρος έμοιαζε με όνειρο και η θέα μαγική.

Τέλος, όμως τα ψέματα. Η τέταρτη μέρα ξημέρωσε και έπρεπε να συγκεντρωθούμε στον σκοπό μας. Νωρίς το πρωί πήγαμε στον εκθεσιακό χώρο, όπου έλαβε χώρα το WBC. Δοκιμάσαμε τους καφέδες και κάναμε όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες, ώστε να είμαστε έτοιμοι και σίγουροι για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έτσι, την επόμενη μέρα, ο Στέφανος κάνοντας μία εκπληκτική εμφάνιση, κατάφερε να περάσει στην 12άδα. Μέχρι το Σάββατο, όπου θα διεξάγονταν τα semi-finals, συνεχίσαμε να προπονούμαστε και να προετοιμαζόμαστε, με αποτέλεσμα ο Στέφανος να ξανακάνει ένα πολύ καλό πρόγραμμα και να καταλάβει την 10η θέση στο WBC 2011 στη Bogota.

Από την πρώτη στιγμή που πήγαμε στην έκθεση, ο κόσμος ‘αγκάλιασε’ τον Στέφανο με τρόπο ιδιαίτερο και εκείνο που μας πλημμύριζε, την κάθε στιγμή, με χαρά και συγκίνηση ήταν το πόσο ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι έδειχναν οι επισκέπτες της έκθεσης, μονάχα με ένα αυτόγραφο και μία φωτογραφία μαζί του. Η περιήγηση μας μέσα στον εκθεσιακό χώρο δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί καμία μέρα της παραμονής μας, διότι οι ιδιοκτήτες των τοπικών επιχειρήσεων καφέ τον σταματούσαν και τον ‘παρακαλούσαν’ για μια συμβουλή του, για ένα cappuccino από τα χέρια του. Κατά τη διάρκεια που προσπαθούσαν να του αποσπάσουν έστω και ένα κομμάτι από τις γνώσεις του, το περίπτερό τους κατακλυζόταν από κόσμο, πράγμα που δεν συνέβη με κανέναν άλλο διαγωνιζόμενο.

Ειλικρινά εάν βρισκόσασταν και εσείς εκεί θα είχατε σίγουρα τα ίδια συναισθήματα με την ομάδα taf και αυτό ακριβώς που ζήσαμε είναι που κάνει τον Στέφανο, τον δικό μας Στέφανο, νικητή και εμάς περήφανους για μία ακόμη φορά.

Εβίνα Ελμέζογλου